Lebih daripada 500,000 pemindahan organ telah dilakukan di AS
Menurut United Network for Organ Sharing (UNOS), antara 1 Januari 1988 dan 30 Jun 2016, dianggarkan 669,556 organ telah dipindahkan di Amerika Syarikat. Walaupun jumlah ini sangat mengagumkan, organ-organ itu tidak mencukupi untuk mereka yang memerlukannya. Pada masa ini, 120,139 orang memerlukan pemindahan organ yang menyelamatkan nyawa.
Berikut ialah enam pemindahan organ tunggal yang paling biasa mengikut urutan penurunan kekerapan. Pemindahan organ tunggal ditentukan kerana penerima organ sering menerima lebih daripada satu organ pada masa yang sama. Sebagai contoh, bilangan pemindahan buah pinggang/pankreas (21,727) dalam tempoh yang dinyatakan di atas adalah lebih besar daripada bilangan pemindahan pankreas sahaja (8,235).
buah pinggang
Bilangan pemindahan buah pinggang antara 1 Januari 1988 dan 30 Jun 2016, ialah 395,510
Buah pinggang adalah organ yang paling biasa dipindahkan. Pada tahun 2011, terdapat 11,835 pemindahan buah pinggang penderma yang mati dan 5772 pemindahan penderma hidup.
Pemindahan buah pinggang digunakan untuk merawat orang yang mengalami penyakit buah pinggang peringkat akhir, atau kegagalan buah pinggang. Lazimnya, kegagalan buah pinggang sebegitu adalah disebabkan oleh diabetes atau hipertensi yang teruk. Untuk sebahagian besar, pemindahan buah pinggang lebih berjaya daripada dialisis dan meningkatkan gaya hidup serta meningkatkan jangka hayat ke tahap yang lebih besar daripada dialisis.
Pada tahun 1960-an, satu-satunya ubat imunosupresif yang kami ada untuk memerangi penolakan organ ialah azathioprine dan prednisone. Oleh kerana kami mempunyai lebih sedikit ubat imunosupresif semasa tahun-tahun awal pemindahan ini, buah pinggang yang diperoleh daripada penderma hidup lebih berkemungkinan mengambil daripada buah pinggang yang diperoleh daripada penderma yang telah meninggal dunia.
Hari ini, kami mempunyai pelbagai ubat untuk membantu menyekat tindak balas imun pada orang yang menerima pemindahan buah pinggang. Khususnya, ubat-ubatan ini menyekat pelbagai tindak balas imun, termasuk yang disebabkan oleh bakteria, kulat, dan tumor malignan.
Ejen yang digunakan untuk menyekat penolakan secara umum diklasifikasikan sebagai sama ada agen aruhan atau ejen penyelenggaraan. Ejen induksi mengurangkan kemungkinan penolakan akut dan diberikan pada masa pemindahan. Pada orang yang menerima buah pinggang, agen induksi ini termasuk antibodi yang menghapuskan penggunaan sama ada steroid atau perencat kalsineurin (siklosporin dan tacrolimus) dan ketoksikan yang berkaitan dengannya.
Terapi penyelenggaraan membantu mencegah penolakan akut dan kehilangan buah pinggang. Biasanya, pesakit menerima terapi berikut: prednison (steroid), perencat calcineurin dan antimetabolit (fikir azithioprine atau, lebih biasa, mycophenolate mofetil). Terapi penyelenggaraan diselaraskan dari semasa ke semasa.
Terima kasih kepada penambahbaikan dalam rawatan imunosupresif, kehilangan buah pinggang yang dipindahkan akibat penolakan akut adalah jarang berlaku. Sehingga Disember 2012, bilangan penerima buah pinggang yang masih hidup selepas lima tahun, atau kadar kelangsungan hidup lima tahun, adalah 83.4 peratus untuk buah pinggang yang diperoleh daripada penderma yang telah meninggal dunia dan 92 peratus untuk buah pinggang yang diperoleh daripada penderma yang masih hidup.
Walau bagaimanapun, dari masa ke masa, fungsi buah pinggang yang dipindahkan dikurangkan oleh proses kronik yang kurang difahami, melibatkan fibrosis interstisial, atrofi tiub, vaskulopati, dan glomerulopati. Oleh itu, jangka hayat purata bagi mereka yang menerima buah pinggang daripada penderma yang masih hidup ialah 20 tahun dan bagi penerima organ penderma yang telah mati ialah 14 tahun.
Penderma sukarelawan yang masih hidup harus dibersihkan daripada sebarang keadaan perubatan yang serius, dan penderma yang meninggal dunia seharusnya tidak mempunyai sebarang jenis penyakit yang boleh disebarkan kepada penerima, seperti HIV, hepatitis atau kanser metastatik.
Penderma dipadankan dengan penerima yang menggunakan antigen kumpulan darah (fikir jenis darah) dan antigen kompleks gen histokompatibiliti utama HLA. Penerima buah pinggang yang lebih padan dengan jenis HLA lebih baik daripada mereka yang mempunyai jenis HLA yang tidak sepadan. Biasanya, saudara darjah pertama lebih cenderung untuk menyatakan padanan antigen pemindahan HLA. Dalam erti kata lain, saudara darjah pertama lebih berkemungkinan menyediakan organ yang berdaya maju yang akan mengambil lebih baik daripada buah pinggang dari mayat yang telah mati.
Pembedahan pemindahan buah pinggang secara relatifnya tidak invasif dengan organ diletakkan pada fossa inguinal tanpa perlu memecahkan rongga peritoneal. Jika semuanya berjalan lancar, penerima buah pinggang boleh mengharapkan untuk keluar dari hospital dalam keadaan cemerlang selepas lima hari.
Buah pinggang yang diperoleh daripada penderma yang telah meninggal dunia boleh disimpan selama kira-kira 48 jam sebelum pemindahan. Kali ini memberi kakitangan penjagaan kesihatan masa yang mencukupi untuk menaip, memadankan silang, memilih dan mengangkut organ-organ ini.
hati
Bilangan pemindahan hati antara 1 Januari 1988 dan 30 Jun 2016 ialah 143,856.
Seperti buah pinggang dan pemindahan buah pinggang, hati boleh datang daripada penderma hidup. Pendermaan hati organ yang mati biasanya datang daripada penderma mati otak yang berumur di bawah 60 tahun. Penderma yang mati mesti memenuhi kriteria tertentu, termasuk tiada kerosakan hati akibat trauma atau penyakit seperti hepatitis.
Pakar memadankan penderma dengan penerima menggunakan keserasian ABO dan saiz orang itu. Menariknya dalam kes kecemasan, hati boleh dibelah (hati terbelah) dan diberikan kepada dua penerima kanak-kanak. Juga dalam kes kecemasan atau kekurangan organ yang ketara, hati yang tidak serasi dengan ABO boleh digunakan. Tidak seperti pemindahan buah pinggang, hati tidak perlu disaring untuk keserasian HLA.
Hati adalah satu-satunya organ viseral yang mempunyai potensi regeneratif yang luar biasa. Dalam erti kata lain, hati tumbuh semula. Potensi regeneratif ini adalah sebab mengapa pemindahan separa hati boleh dilaksanakan. Sebaik sahaja sebahagian atau lobus hati dipindahkan, ia akan menjana semula.
Dengan pemindahan hati, lobus kanan yang lebih bersaiz lebih disukai daripada lobus kiri. Tambahan pula, walaupun pemindahan sebahagian hati yang diperoleh daripada penderma hidup dilakukan, lazimnya hati diperoleh daripada mayat. Pada 2012, hanya 4 peratus daripada pemindahan organ hati (246 prosedur) diperoleh daripada penderma hidup.
Pemindahan hati ditawarkan sebagai kaedah rawatan apabila semua pilihan lain telah habis. Ia ditawarkan kepada orang yang mempunyai penyakit hati yang teruk dan tidak dapat dipulihkan yang tiada pilihan rawatan perubatan atau pembedahan selanjutnya. Sebagai contoh, seseorang yang mengalami sirosis lanjut yang disebabkan oleh hepatitis C atau ketagihan alkohol mungkin menjadi calon untuk pemindahan hati.
Dengan pemindahan hati, masa adalah sangat penting. Orang yang menerima pemindahan mesti cukup sakit untuk memerlukan pemindahan tetapi cukup sihat untuk pulih daripada pembedahan.
Pemindahan hati keseluruhan, atau pemindahan ortotopik, adalah pembedahan besar dan mencabar dari segi teknikal—terutamanya pada orang yang mengalami hipertensi portal yang mana sirosis merupakan punca biasa. Gabungan hipertensi portal dan koagulopati, atau pembekuan darah terjejas yang disebabkan oleh kegagalan hati, boleh menyebabkan kehilangan darah yang banyak semasa pembedahan dan keperluan pemindahan produk darah yang besar. Lebih-lebih lagi, untuk membuang keseluruhan hati dan kemudian menggantikannya memerlukan pertama pembedahan (pemotongan) dan kemudian anastomosis (bercantum) beberapa saluran darah penting dan struktur lain, seperti vena kava inferior, vena portal, arteri hepatik, dan saluran hempedu.
hati
Bilangan pemindahan jantung antara 1 Januari 1988 dan 30 Jun 2016 ialah 64,085.
Untuk menggantikan hati pernah menjadi sesuatu yang diimpikan oleh penulis fiksyen sains, tetapi kami berjaya melakukannya. Ia mengambil masa lebih daripada 200 tahun untuk kemajuan dalam pemahaman kami tentang imunologi dan penambahbaikan dalam pembedahan serta teknik jahitan dan teknologi untuk membuka pintu bagi pemindahan jantung. Pada tahun 1967, pemindahan jantung pertama dilakukan di Cape Town, Afrika Selatan, oleh pakar bedah bernama Dr. Christiaan Barnard.
Walaupun teknologinya mengagumkan, pemindahan jantung awal tidak memanjangkan kelangsungan hidup dalam apa-apa cara yang ketara. Malah, pesakit Barnard hidup hanya 18 hari selepas menerima jantung baru. Ia memerlukan penambahbaikan dalam ubat imunosupresif dan menaip tisu untuk meningkatkan kelangsungan hidup selepas pembedahan jantung.
Menurut Jabatan Kesihatan & Perkhidmatan Manusia AS, pada 2012, kadar kelangsungan hidup lima tahun, atau bilangan orang yang masih hidup lima tahun selepas pemindahan jantung, ialah 76.8 peratus.
Paru-paru
Bilangan pemindahan paru-paru antara 1 Januari 1988 dan 30 Jun 2016 ialah 32,224.
Sejak tahun 1985, lebih daripada 40,000 pemindahan paru-paru telah dilakukan di seluruh dunia. Pemindahan paru-paru dilakukan pada orang yang menghidap penyakit paru-paru peringkat akhir yang bukan kanser (bukan malignan). Berikut adalah empat petunjuk teratas untuk pemindahan paru-paru:
- Penyakit pulmonari obstruktif kronik (COPD)
- Fibrosis pulmonari idiopatik
- Sistik Fibrosis
- Emfisema kekurangan antitrypsin Alpha-1
Lazimnya, paru-paru diperoleh daripada penderma yang meninggal dunia dengan kegagalan otak total (kematian otak). Walau bagaimanapun, antara 15 dan 20 peratus daripada penderma tersebut mempunyai paru-paru yang sesuai untuk pemindahan.
Bagi kebanyakan jenis penyakit yang memerlukan pemindahan paru-paru, sama ada satu atau dua paru-paru boleh dipindahkan. Dengan fibrosis kistik dan lain-lain bentuk bronkiektasis, bagaimanapun, kedua-dua paru-paru perlu dipindahkan. Pemindahan kedua-dua paru-paru dilakukan untuk menghentikan jangkitan daripada merebak dari tisu paru-paru asli ke tisu paru-paru yang dipindahkan. Walaupun satu atau dua paru-paru boleh dipindahkan untuk merawat kebanyakan jenis penyakit, pemindahan dua paru-paru biasanya lebih disukai.
Paru-paru kanan dibahagikan kepada tiga lobus, dan paru-paru kiri dibahagikan kepada dua lobus. Pemindahan lobus yang diperoleh daripada penderma hidup telah dilakukan pada masa lalu tetapi kini jarang berlaku. Biasanya, pemindahan lobar sedemikian dilakukan pada remaja dan dewasa muda dengan cystic fibrosis yang mungkin akan mati sementara menunggu pemindahan paru-paru dua hala (atau berganda) yang diperoleh daripada penderma atau mayat yang telah mati.
Biasanya, kualiti hidup bertambah baik dengan ketara pada mereka yang menerima pemindahan paru-paru. Masa sebenar seseorang hidup dengan pemindahan berbeza-beza mengikut penyakit mana yang memerlukan pemindahan serta umur penerima—dengan penerima yang lebih muda hidup lebih lama—dan prosedur pemindahan. Secara umum, ramai orang yang menerima pemindahan paru-paru hidup sekitar 10 tahun sebelum penolakan kronik tidak dapat dielakkan berlaku.
Pankreas
Bilangan pemindahan pankreas antara 1 Januari 1988 dan 30 Jun 2016 ialah 8,235.
Pemindahan pankreas pertama dilakukan oleh William Kelly dan Richard Lillehei di Universiti Minnesota pada tahun 1966. Sejak itu, lebih daripada 25,000 pemindahan pankreas telah dilakukan di Amerika Syarikat dan lebih daripada 35,000 di seluruh dunia. Biasanya, pankreas diperoleh daripada penderma yang telah meninggal dunia; namun, walaupun jauh lebih jarang, penderma hidup juga boleh digunakan.
Pemindahan pankreas ialah rawatan jangka panjang yang muktamad untuk penghidap diabetes mellitus yang bergantung kepada insulin (diabetes mellitus jenis 1). Pemindahan sedemikian boleh memulihkan homeostasis glukosa normal dan metabolisme serta mengurangkan risiko komplikasi jangka panjang akibat diabetes.
Nota, pemindahan pankreas biasanya dibandingkan dengan pemindahan pulau kecil, yang kurang invasif. Sel islet ialah kumpulan sel dalam pankreas yang menghasilkan hormon, seperti insulin dan glukagon. Walaupun pemindahan pulau kecil telah bertambah baik dengan ketara dalam beberapa tahun kebelakangan ini, pemindahan pankreas berfungsi lebih baik daripada pemindahan pulau kecil. Daripada prosedur yang bersaing, lebih baik untuk melihat pemindahan pankreas dan pulau kecil sebagai prosedur pelengkap, yang kedua-duanya boleh membantu penerima yang memerlukan.
Usus
Bilangan pemindahan usus antara 1 Januari 1988 dan 30 Jun 2016, ialah 2,733.
Pemindahan usus adalah prosedur yang kompleks. Dalam beberapa tahun kebelakangan ini, prosedur ini telah mendapat populariti dalam rawatan sindrom usus pendek, di mana orang ramai tidak dapat menyerap air yang mencukupi, kalori, protein, lemak, vitamin, mineral dan sebagainya. Biasanya, orang yang menerima pemindahan usus mengalami kegagalan usus dan memerlukan nutrisi parenteral total (TPN), atau pemakanan intravena.
Hampir 80 peratus orang yang menerima pemindahan usus mencapai fungsi penuh dalam cantuman usus. Komplikasi yang berkaitan dengan prosedur ini termasuk jangkitan CMV, penolakan akut dan kronik, dan penyakit limfoproliferatif selepas pemindahan.