Mikroplastik yang terdapat dalam makanan dan air mungkin merebak dari usus ke otak.
- Mikroplastik adalah zarah plastik kecil yang sering memasuki banyak bahan, termasuk makanan.
- Penyelidik berminat untuk memahami bagaimana pengambilan mikroplastik boleh mempengaruhi kesihatan dan fungsi badan.
- Satu kajian baru yang dijalankan pada tikus mendapati bahawa mikroplastik boleh merebak dari usus ke organ penting dalam badan, seperti otak, hati, dan buah pinggang.
Manusia dan haiwan sering terdedah kepada mikroplastik kerana mikroplastik terdapat dalam banyak bahan.
Semasa penyelidik berusaha untuk memahami kesan mikroplastik, bukti sedang dibina tentang kesan pendedahan kepada bahan ini dan bagaimana ia boleh mempengaruhi hasil kesihatan.
Satu kajian yang diterbitkan pada 10 April dalam jurnal Environmental Health Perspectives mengkaji bagaimana pengambilan mikroplastik dalam jumlah yang serupa dengan yang terdapat di persekitaran kita menjejaskan tikus.
Menurut pengarang kajian, mikroplastik yang dimakan merebak dari usus ke otak, hati, dan buah pinggang.
“Penemuan kami mencadangkan bahawa pendedahan mikroplastik boleh membawa kepada perubahan metabolik dalam tisu ini, menunjukkan potensi kesan sistemik, ” kata pengarang kajian Marcus Garcia, PharmD, seorang rakan pasca doktoral di Kolej Farmasi Universiti New Mexico, memberitahu kami.
“Implikasi penemuan kami untuk kesihatan manusia adalah besar.”
Mikroplastik merebak dari usus ke otak, organ lain
Mikroplastik telah menjadi sangat menonjol dalam alam sekitar, termasuk dalam tanah, makanan, dan air.
Penulis kajian ini mentakrifkan mikroplastik sebagai zarah plastik yang lebih kecil daripada 5 milimeter. Mereka ingin mengetahui bagaimana pelbagai jenis mikroplastik mempengaruhi organ badan pada tikus.
Penulis kajian cuba meniru penggunaan mikroplastik dalam kuantiti yang serupa dengan pendedahan manusia. Tikus telah terdedah kepada jumlah polistirena atau mikrosfera polimer campuran yang berbeza melalui pemakanan gastrik oral.
Selepas tikus diberi makan mikroplastik, para penyelidik memeriksa serum, otak, hati, buah pinggang, dan tisu kolon untuk mengenal pasti kehadiran mikroplastik.
Penyelidik mengenal pasti mikroplastik dalam pelbagai organ termasuk otak, hati, dan buah pinggang tikus yang terdedah. Penemuan ini menunjukkan bagaimana mikroplastik mampu merebak ke bahagian lain badan yang jauh.
Selepas pendedahan mikroplastik, mereka juga mendapati bahawa perubahan metabolik tertentu berlaku dalam kolon, hati, dan otak.
Perubahan ini bergantung pada berapa banyak pendedahan yang diterima tikus dan jenis mikroplastik yang terdedah kepada mereka.
“Dengan mendedahkan tikus kepada tahap mikroplastik yang serupa dengan pengambilan manusia, kami mendapati bahawa zarah ini sememangnya boleh berhijrah dari usus ke organ seperti hati, buah pinggang, dan otak,” jelas Garcia.
“Penyelidikan sebelum ini daripada kumpulan kami telah menunjukkan bahawa mikroplastik boleh mengganggu fungsi imun. Gangguan ini boleh menjadi masalah apabila berhadapan dengan jangkitan atau mungkin memburukkan lagi keadaan seperti penyakit radang usus. Selain itu, kajian kami dilakukan dalam tempoh 4 minggu, menunjukkan perubahan ketara dalam metabolisme. Kajian ini membawa pandangan tentang pengumpulan jangka panjang mikroplastik dalam badan, menimbulkan kebimbangan mengenai pendedahan kronik. Tambahan pula, kajian kami mendedahkan perubahan metabolik yang besar yang dikaitkan dengan pelbagai gangguan metabolik dan imun, termasuk perubahan dalam asid amino, lipid, dan metabolisme hormon.
Dr. Heather Leslie, seorang saintis bebas yang pakar dalam menganalisis mikroplastik dan bahan tambahan pada manusia (dan ekosistem) yang berpangkalan di Amsterdam, tidak terlibat dalam kajian ini, berkata penemuan penting kajian ini ialah “mikroplastik berdos makmal berhampiran had saiz zarah atas untuk melintasi lapisan epitelium usus bukan sahaja diserap selepas pengingesan, tetapi juga disimpan dalam organ.
“Penemuan ini menunjukkan dalam keadaan terkawal apa yang berlaku di dalam badan dengan mikroplastik 'liar', istilah saya untuk mikroplastik yang kita hadapi dalam persekitaran hidup kita,” kata Leslie.
“Itu penting kerana apabila sudah ada, jenis mikroplastik biasa boleh mula mengganggu biologi, kerana metabolomik berfungsi dalam kajian yang sama menunjukkan untuk pelbagai organ.”
Lebih banyak kajian tentang kesan mikroplastik diperlukan
Walaupun terdapat implikasi penemuan ini, penyelidikan mempunyai batasan.
Pertama, penyelidik menggunakan tikus untuk kajian ini, jadi penyelidikan masa depan diperlukan untuk melihat sama ada penemuan ini boleh digunakan untuk manusia.
Selain itu, para penyelidik menggunakan mikroplastik yang tidak mengandungi bahan tambahan kimia biasa dalam mikroplastik yang boleh memburukkan penggunaan mikroplastik. Penyelidikan masa depan boleh mempertimbangkan bagaimana bahan kimia ini boleh menjejaskan kesan mikroplastik pada manusia.
Kajian ini tidak menyiasat kadar pelepasan mikroplastik, yang mungkin mempengaruhi kesannya. Penyelidik hanya menilai korteks prefrontal otak tikus, dan mereka tidak dapat mengetahui lokasi mikrosfera dengan tepat. Oleh itu, ada kemungkinan mikroplastik tidak melepasi halangan otak darah.
Penyelidik selanjutnya menyatakan bahawa analisis mereka terhadap mikroplastik juga terhad. Penyelidikan masa depan boleh memberi tumpuan kepada cara yang lebih baik untuk mengenal pasti dan mengukur mikroplastik dan pemplastik dalam tisu.
“Penyelidikan lanjut adalah penting untuk menjawab banyak soalan tentang bagaimana pengumpulan mikroplastik memainkan peranan dalam kesihatan manusia,” kata Garcia.
“Kita perlu memahami kesan keseluruhan mikroplastik dengan lebih baik. Pada masa ini, kami sedang meneroka bagaimana mikroplastik memasuki otak. Selain itu, kami menggunakan teknik yang baru ditubuhkan untuk menyiasat pengumpulan mikroplastik dalam otak, hati dan tisu buah pinggang manusia. Teknik ini membolehkan kami mengasingkan mikroplastik daripada tisu biologi dan mengukurnya menggunakan pirolisis-Kromatografi Gas / Spektrometri Jisim.”
– Marcus Garcia, PharmD, pengarang kajian
Menangani kebimbangan mengenai pendedahan kepada mikroplastik
Kajian ini menambah literatur perubatan sedia ada tentang skop dan pengaruh mikroplastik, tetapi lebih banyak kerja perlu dilakukan untuk memahami sepenuhnya kesannya.
Sementara itu, terdapat beberapa cara untuk mengurangkan risiko pendedahan anda kepada bahan-bahan ini.
Sebagai contoh, bukti terkini menunjukkan bahawa air mendidih dan menuangkannya melalui penapis kopi boleh membantu menghilangkan banyak mikroplastik yang terdapat dalam air. Jika penyelidikan terus mengesahkan penemuan ini, cara ini boleh menjadi amalan yang lebih biasa.
Leslie mencadangkan cadangan tambahan untuk mengurangkan risiko pendedahan mikroplastik anda:
- pilih pakaian bebas plastik dan barangan bebas plastik lain
- pilihlah makanan keseluruhan yang diproses secara minimum
- minum air yang ditapis
“Kita perlu membuat keputusan untuk menjaga diri sendiri dan mengelak daripada membeli barangan yang mengeluarkan zarah plastik yang tidak diingini, kerana kita tidak mahu dicemari oleh mikroplastik”, kata Leslie.
Pengarang bukan kajian Tracey Woodruff, PhD, profesor dan pengarah dengan Pusat Penyelidikan dan Terjemahan Alam Sekitar untuk Kesihatan (EaRTH) di University of California, San Francisco, memberitahu kami bahawa bukti semasa menunjukkan bahawa pembuat dasar mesti bertindak secepat mungkin untuk mencegah pendedahan manusia kepada mikroplastik daripada terus meningkat.
“Kami tahu bahawa pengeluaran plastik dijangka berkembang pesat dalam dekad akan datang dan ini bermakna lebih banyak mikroplastik. Tindakan kerajaan adalah cara paling saksama dan cekap untuk memastikan orang ramai tidak terdedah kepada mikroplastik. Sementara itu, orang ramai boleh mengehadkan penggunaan plastik mereka, dan boleh bertukar kepada bekas kaca/seramik dan logam untuk air dan bekas simpanan. Juga tindakan seperti membasuh tangan dan mop basah dan vakum penapis timbunan menghalang pendedahan habuk di tempat Ahli Parlimen (mikroplastik) dan bahan kimia lain suka berkumpul.”
– Tracey Woodruff, PhD, profesor penyelidikan alam sekitar
